absynty

„bo kiedy wpatrujesz się w przestrzeń – ona również ciebie podgląda” (Nietzsche) wciąż mocno trzymam przestrzeń za pomocą cieniutkiej nici …

przesypywanie nieistotnych kradnie czas na tkanie naprzemienności bieli i czerni pomiędzy można włożyć wydobyte z celowo ukrytych zagłębień pastelowych przedmyśli …

nie dotykaj słów bez prologu zawieszonego w ciszy tuż pod białym brzegiem prościej jest na równych płytach chodnik przyjmie czarne …

coraz uważniej wybieram krople dopóki jeszcze krwawią po rozszczelnieniu grozi zalewem powierzchni skażonej brakiem kształtu zbyt zasolonej tylko przy ostrych …

jeszcze zaczekam na wiatr który przyjdzie znikąd albo tego znanego miejsca na pierwszy rzut oka w bursztynie mała ważka zatrzymana …

zapatrzeni tylko w siebie w czynienie poddanych sobie wydłubujemy z oczu sól dla eskalacji efektu przyzwyczajeni do drzazg od pierwszego …

winę możesz zrzucić na wszystko na nadmiar słów na brak słów w strugach deszczu ukryć strach przed świtem pod wieczór …